ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ AΡΧΕΙΟΥ

Μια δεύτερη μονάδα αφαλάτωσης θα ανοίξει σύντομα στην Τυνησία, στο Ζαράτ, για να ανακουφίσει τον διψασμένο νότο. Στην περιοχή του Μαγκρέμπ η έλλειψη βροχής, έχει καταστήσει τον καθαρισμό του θαλασσινού νερού απαραίτητο, παρά τις επικρίσεις, εκτός από την αυξανόμενη χρήση ανακυκλωμένων λυμάτων στη γεωργία. Στην Τυνησία, την Αλγερία, το Μαρόκο και τη Λιβύη, οι βροχοπτώσεις είναι σπάνιες, ακόμη και το χειμώνα. Αυτές οι χώρες κινδυνεύουν να πέσουν έως το 2030 κάτω από το όριο της «απόλυτης λειψυδρίας» (500 m3 ετησίως ανά κάτοικο), σύμφωνα με την Παγκόσμια Τράπεζα. Το Μαρόκο βρίσκεται ήδη στα 600 m3 ενω η Τυνησία σε κάτι λιγότερο από 400 m3.

Η αφαλάτωση του θαλασσινού νερού είναι η μόνη λύση για την απόκτηση νέων πόρων πόσιμου νερού καθώς πρόκειται για «ανησυχητική» κατάσταση. Για την Τυνησία και το Μαρόκο, χώρες χωρίς υδρογονάνθρακες, η αφαλάτωση, η οποία καταναλώνει πολλή ενέργεια, αποτελεί πρόκληση. Στην Τυνησία, η ενέργεια αντιπροσωπεύει το 40% του κόστους παραγωγής ενός m3 πόσιμου νερού. Αλλά δεδομένης της προόδου στην τεχνολογία, το κόστος μπορεί να μειωθεί στο μισό. Πρέπει ωστόσο να υπογραμμιστεί η βλαβερότητα των απορρίψεων άλμης, λαμβάνοντας υπόψη ότι η Μεσόγειος δεν είναι ανοιχτή θάλασσα, με ποσοστό ανανέωσης νερού πολύ χαμηλότερο από τους ωκεανούς.

Η Τυνησία κατασκεύασε σταθμούς αφαλάτωσης τη δεκαετία του 1970/80 για να καθαρίσει το υφάλμυρο νερό που εξάγεται από το έδαφος. Αλλά κατασκεύασε την πρώτη μονάδα αφαλάτωσης θαλασσινού νερού μόλις το 2018, στη Τζέρμπα, για να τροφοδοτήσει τον άνυδρο Νότο. Σήμερα η Τζέρμπα και οι 15 σταθμοί επεξεργασίας υφάλμυρου νερού παρέχουν το 6% του πόσιμου νερού της χώρας. Τρείς νέοι σταθμοί θα τεθούν σε λειτουργία έως το 2024, συμπεριλαμβανομένου του Ζαράτ φέτος. Στόχος είναι το 30% του πόσιμου νερού να προέρχεται από αφαλάτωση το 2030.

Επί του παρόντος, το νερό της βρύσης προέρχεται κυρίως από τα 37 φράγματα, τα οποία είναι γεμάτα μόνο κατά το ένα τρίτο λόγω έλλειψης βροχοπτώσεων. Για πρώτη φορά, τον Απρίλιο, η κυβέρνηση μερίμνησε για το πόσιμο νερό μέσω νυχτερινών περικοπών και απαγορεύσεων χρήσης (χώροι πρασίνου, πισίνες, πλυντήρια αυτοκινήτων). Σε όλο το Μαγκρέμπ, το ήμισυ του οποίου είναι μη καλλιεργήσιμο, η χρήση της αφαλάτωσης υδάτων αυξάνεται. Η Αλγερία έχει ήδη κατασκευάσει 23 σταθμούς και, χάρη στους πόρους πετρελαίου και φυσικού αερίου της, επωφελείται από το χαμηλό κόστος ενέργειας. Θα κατασκευάσει άλλους 14 σταθμούς έως το 2030 για να παράγει 2 δισεκατομμύρια m3 ετησίως και από το 18% του εξυπηρετούμενου πληθυσμού να φτάσει στο 60%. Το Μαρόκο διαθέτει 12 σταθμούς αφαλάτωσης, το 25% του νερού που παράγουν προορίζεται για τη γεωργία, έναν κρίσιμο για την χώρα τομέα. Επτά νέοι σταθμοί σχεδιάζονται με «βραχυπρόθεσμο» στόχο να ξεπεράσει το ένα δισεκατομμύριο m3 ετησίως, σύμφωνα με το Υπουργείο Υδάτων.

Για να διατηρήσει το πόσιμο νερό της, το 80% του οποίου απορροφάται από τη γεωργία, η Τυνησία δίνει επίσης έμφαση στην εκτεταμένη επεξεργασία των λυμάτων, τα οποία μπορούν να χρησιμοποιηθούν για άρδευση ή για την αναπλήρωση των υπόγειων υδάτων. Συνολικά 125 σταθμοί στη χώρα πραγματοποιούν βασική επεξεργασία 300 εκατομμυρίων m3 λυμάτων ετησίως. Οι γεωργικές περιοχές επωφελούνται από 5 έως 7% αυτού του νερού. Ο στόχος είναι να αυξηθεί το ποσοστό αυτό στο μέγιστο δυνατό παρά το υψηλό κόστος των σταθμών τριτοβάθμιας επεξεργασίας (φίλτρα άμμου και UV).